Kyeong Min's Story
When I was 10, I began having weekly lessons with David. Each session would start with him sharing something interesting he’d discovered that week, something he thought might spark my curiosity. During these conversations, big, unfamiliar words appeared. Stoicism, tectonic plates, psychoanalysis, what did all of that mean?
Toen ik 10 was, begon ik wekelijks les te krijgen van David. Elke sessie begon ermee dat hij iets interessants deelde wat hij die week had ontdekt, iets waarvan hij dacht dat het mijn nieuwsgierigheid zou kunnen prikkelen. Tijdens deze gesprekken kwamen er grote, onbekende woorden voorbij. Stoïcisme, tektonische platen, psychoanalyse, wat betekende dat allemaal?
But David had a gift for turning complexity into stories. Slowly, these ideas began to take shape in my mind, and I started asking my own questions. Do narcissists know they’re narcissists? How did we figure out the size of the earth without measuring it? What exactly is free will?
Our lessons were never confined to one subject. We moved fluidly from psychology to economics, from biology to philosophy, from history to maths. We bumbled around like bees collecting pollen—during which, I also learnt how bees actually do that. With David, every topic was connected, and every lesson was driven by curiosity. With him, I developed a love for self-directed learning, as he showed me how to follow my questions down rabbit holes of discovery.
What made this approach so different from classes at school was that David never treated knowledge as something to be memorised in isolated chunks. Instead, he revealed how everything, ideas, events, systems, intersected and shaped each other. He taught me to think critically, ask good questions, and see the world more holistically.
Those lessons played a huge role in shaping how I think and learn today. David didn’t just tutor me, he inspired me to love learning for its own sake, and gave me tools I still use to explore the world around me.
Maar David had de gave om complexiteit om te zetten in verhalen. Langzaam begonnen deze ideeën vorm te krijgen in mijn hoofd, en ik begon mezelf vragen te stellen. Weten narcisten wel dat ze narcisten zijn? Hoe hebben we de grootte van de aarde berekend zonder die te meten? Wat is vrije wil precies?
Onze lessen beperkten zich nooit tot één vak. We gingen vloeiend van psychologie naar economie, van biologie naar filosofie, van geschiedenis naar wiskunde. We huppelden rond als bijen die stuifmeel verzamelen – en tijdens die les leerde ik ook hoe bijen dat eigenlijk doen. Bij David was elk onderwerp met elkaar verbonden en elke les werd gedreven door nieuwsgierigheid. Bij hem ontwikkelde ik een voorliefde voor zelfgestuurd leren, omdat hij me liet zien hoe ik mijn vragen kon volgen in de konijnenholen van ontdekking.
Wat deze aanpak zo anders maakte dan de lessen op school, was dat David kennis nooit beschouwde als iets dat je in losse stukjes moest onthouden. In plaats daarvan liet hij zien hoe alles – ideeën, gebeurtenissen, systemen – met elkaar verbonden was en vorm gaf. Hij leerde me kritisch te denken, goede vragen te stellen en de wereld holistischer te bekijken.
Die lessen hebben een enorme rol gespeeld in hoe ik nu denk en leer. David gaf me niet alleen bijles, hij inspireerde me ook om leren puur om het leren zelf te waarderen en gaf me de tools die ik nog steeds gebruik om de wereld om me heen te verkennen.
